podi és podi

sabato 16 aprile 2022

cortex

 ESP-IT (ficción)

Iba yo solo a comer, cosa que solo suelo hacer cuando voy de viaje por mi cuenta. Un lugar un poco oscuro pero bien, una mesa "de grupo" para solo yo y un buen menú. Ya el primer plato supera mis expectativas, muy bueno tanto de presencia como de calidad. Antes de que me sirvieran el segundo plato tengo necesidad de ir al baño un momento, algo que me molesta hacer durante la comida y más aún si voy solo pues no me gusta dejar nada que alguien en mi ausencia pudiera sustraerme.

Cuando salgo del cuarto de baño y entro en la sala agrisada mi mesa se ha hecho aún un poquitín más grande. Un poquitín más grande y llena de comensales. Hay un grupo que no solo ya ha pedido sino que están con unos entrantes... Hombre,... ¿tanto he tardado? pienso que no pero es posible, pero... ¿entonces, qué? Han debido pensar que me he largado antes del segundo plato sin pagar pero habiendo comido de gorra un plato, ya digo que bien bueno, Es más, si ahora yo decidiera, efectivamente, marchar y dado que nadie parece percatarse de mi presencia, pues les acabaría dando la razón. No, no... ahora voy a la caja y pago lo consumido, no, no, no es que quiera que me sirvan ya mi segundo plato pero quedar mal, no. No hay motivo para ello.

Antes de llegar a la caja, en una sala adjunta al comedor principal, veo a JJ, un directivo ya jubilado de mi empresa. Curioso, vestido de barman y ejerciendo como tal, mezclando cocteles para una pequeña parroquia. Me quedo un poco pasmado, no le hacía en eso. Me reconoce él también y me saluda; no le comento nada de mi situación en el restaurante, me hace alguna referencia a que a veces me veía pasar por la quinta planta del edificio donde trabajámos y, aunque no es para nada cierto ni implicaría nada ni bueno ni malo, le sigo la corriente y le digo que sí, que ya me acuerdo, ya... Por no entrar en la más mínima discrepancia, un seguimiento de cortesía.

Me quiero ir ya, tengo que pagar, no parece que tampoco nadie esté por que yo pague nada,... prfffbrrr.


"córtex", en la señal de tráfico - segnaletica con adesiva che dice "cortex"

Avevo ordinato il menù al camariere, un buon ristorante. Ero io da solo, cosa non abituale ma ogni tanto si da. Tutto era buonissimo, una qualità che superava le aspettative. Appena ho finito il primo piatto sento il bisogno di andare al bagno, il che mi da fastidio poiché devo lasciare il tavolo senza nessuno e mi fa paura per le cose mie che restano lì, ma in realtà non lascio nulla. "L'operazione bagno" richiede diversi minuti e quando ritorno nella sala di pranzo... ah... Il mio tavolo si è allungato di quattro posti di più... E tutti e quattro occupati da commensali che stavano già per finire gli antipasti. Ma quanto tempo sono stato in bagno??

I camerieri devono aver creduto che me ne sono andato via,... e senza pagare. "Quello lì ha fatto un buon pranzo con soltanto un piatto e ha partito senza pagare!" Ma no, io ero nel bagno. In realtà sono stupito, non capisco bene, non è possibile che sia stato così tanto... E credo che se, quindi, adesso me ne andassi veramente senza pagare nessuno se ne accogerebbe, ma no. Non lo farò, mi rivolgo alla cassa con l'intenzione di pagare il conto ma prima di arrivarci vedo che in una sala accanto alla sala di pranzo principale c'è un barman che prepara dei cocktail e... non è possibile! si tratta di un ex capo, già in pensione...  E fare il barman non fa per lui. Lui mi vede e mi dice "ciao, te lo ricordi quando salivi al quinto piano della nostra azienda soltanto per andare al bagno?" e io gli dico di sì - ma non era vero, non sono mai andato al quinto piano ma dico di sì per tenere una semplice conversazione gentile senz'altro -, Non spiego niente della mia situazione nel ristorante, soltanto voglio pagare quello che ho mangiato e andarmene, Nessuno mi guarda, nessuno mi nota... bfrffbrrr

Il resto della giornata, seguirà nello stesso spirito? (spritoso, daltronde) 

PODI-.

14 commenti:

  1. Se te quitarón las ganas de tomar el segundo plato. Has hecho lo correcto y lo que tenías que hacer.

    Besos

    RispondiElimina
  2. Si la història es tal com l'expliques i et va passar al C.C. Las Arenas... et dic que no m'estranya res, no es la primera que m'expliquen i que sembla increïble.
    Una abraçada Carles

    RispondiElimina
    Risposte
    1. És un conte d'aquests desestructurats peroò haig de dir que una volta sí que van oblidar-se absolutament de mi. En aquell cas érem un grup gran i el meu "segon" no va arribar mai i quan més de temps passava menys sentit tenia que jo el demanés perquè la gent estava ja a les postres.

      aquest que explico és d'aquelles històries que pssen pel cap amb contrasentits que un no és capaç d'explicar clarament.

      podi-.

      Elimina
  3. Doncs crec que hagués aclarit l'embolic, tot i que si tampoc hi són per cobrar, m'imagino que el propietari del local no hi era...
    Una bona història per explicar.

    Aferradetes, Carles.

    RispondiElimina
  4. Bella storia, divertente e surreale!

    RispondiElimina
  5. Concordo con Mariella, bello e piacevole il modo in cui racconti bravo.

    RispondiElimina